Giannetto Muzzi


Gianétto, Bertéin, Fàusto e (ch'al stà a sêder) Gigén LîvraGiannetto Muzzi (1915-2004) l é stè una bèla figûra ed bulgnai stièt, con un dialàtt spetacolåu e tgnó d acât pròpi bän. Gianétto l êra acsé, una parsåna ch’l à sänper lavurè dûr (al fèva al tripèr) e canpè savànd che incôsa canbia e che un dé anc al sô mumänt al srêv arivè, mo sänza preocupères tròp e sänza córrer drî al månnd e a tótti äl såu matîri. E acsé l andèva d lóng col såu tradiziån, a magnèr, sunèr e dscårrer come una vôlta, con la sô urchèstra d amîg e cal dialàtt pén ed són che incû inción fà pió, gnanc quî ch’i dscårren bän al bulgnai. Int la sô vétta lónga l à fât dimónndi quî, anc ón mudêren magâra: dal 2002 al vgné a dscårrer al Cåurs ed Bulgnai e tótt chi ragâz ch’i êren lé a ascultèrel i i ciuchénn äl man pr una móccia ed tänp, savànd che lé in vatta al pèlc ai êra un quelcdón ch’al i avêva pròpi mustrè quèl ed straurdinèri, e che incû an i é pió. Sicómm che nuèter dal Sît Bulgnai ai êren stra i sû amîg, avän vló dedichèri sta pâgina, con l ajût di arcôrd ed Bertéin ed Sèra, Fàusto Carpàn e Gigén Lîvra, ch’a vdî sîg in sta fotografî (la sîra dal dé di 15 d utåbber dal 2002) - Giannetto Muzzi (1915-2004) è stato una bella figura di bolognese purosangue, con un dialetto meraviglioso e conservativo. Giannetto era così, una persona che ha sempre lavorato sodo (faceva il trippaio) e vissuto sapendo che tutto cambia e che un giorno sarebbe arrivato anche il suo momento, ma senza preoccuparsi troppo e senza correre dietro alle mode e alle novità. E così continuava le sue tradizioni, mangiava, suonava e parlava come una volta, con la sua orchestra di amici e quel dialetto pieno di suoni che oggi nessuno produce più, neanche chi parla bene il bolognese. Nella sua lunga vita ha fatto molte cose, una volta anche una piuttosto moderna: nel 2002 venne a parlare al Corso di Bolognese e tutti i ragazzi presenti in sala lo applaudirono lungamente, sapendo che chi stava sul palco gli aveva mostrato qualcosa di straordinario, che oggi non c’è più. Siccome noi del Sito Bolognese eravamo tra i suoi amici, abbiamo voluto dedicargli questa pagina, avvalendoci del ricordo di Roberto Serra, Fausto Carpani e Luigi Lepri, che vedete accanto a lui in questa foto (la sera del 15 ottobre 2002).


Intarvéssta in "Té e al Tûb" - Intervista su Youtube a Giannetto Muzzi


Arvàddres, Gianétto

    Chèro Gianétto,
    stamaténa la m à telefonè la Marta, tô fiôla. Apanna ch’ai ò sintó la sô våu ai ò capé. L’ûltma volta ch’a s sän vésst t êr bèle int un lèt, t savêv benéssum d èser quèi ala fén dal tô viâż, mo t êr alîgher. Avän ridó insàmm, cla maténa, in cunpagnî ed Gigén e Sisén. Avän anc scultè la “nòstra mûica”, sunè da chi drèg ch’i s ciamèven Bêrto ranòc’, Parién, Bièi. Såuratótt avän sintó, e la srêv stè l’ûltma vôlta, al tô dialàtt, un’ètra mûica pr äl nòstri uràcc’. Con la tô chitâra Mozèni t an î mâi stè un fenòmen, come mé dal rèst, mo l êra bèl l istàss stèret a ascultèr. T at lighèv al didån la panna d òs, cum i fèven i chitarèr d na vôlta, t fèr un’acurdadûra un tant al chíllo tirànd int äl cavécc’ ed laggn e pò, alé, al månnd l êra al nòster. Quanti vôlt arèt cantè “Cosa mangiò la sposa” e “Al fiacaréssta”? Un sinifîli... e l’êra sänper una fèsta. Dmaténa a vgnarò a vàddret par l’ûltma vôlta. A t dirò ed salutèrum Quínto, Guido Faôl, Spartaco Liparén, Parién, Bêrto ranòc’, Bièi e tótt chi èter malanón.
    Bån viâż, Gianétto. 

    Fàusto

Da: Al Pånt dla Biånnda N° 26, 10.04.2004


Ricordo di Giannetto Muzzi

    A cgnusé Gianétto Mózz int al 70 al’Universitè. Brîa al’Alma Mâter mo dóvv as tulèva la làurea pr inparèr a stèr al månnd: l’ustarî. Al fó int la mî ustarî, int la Saccia, ch’a vésst Gianétto par la prémma vôlta. L arivé insàmm a socuànt sunadûr fenomenèl cómm al gran mandulinéssta Sisén e Żugliàn, un mèg dla fiarmònica. I sunèven cla mûica nustrèna ch’la t fà divartîr e vgnîr al magån. Ziarén, l òst, al stèva a ascultèr al marciån Pietro ritorna coi luzlón ai ûc’, anca mé andèva in un quatrén e, bèle da cla prémma vôlta, Gianétto l um culpé sóbbit pr un èter quèl: al sô dialàtt. L avèva un môd ed dscårrer con däl frè e di môd ed dîr cum an i êra ormâi pió môd ed sénter da inción. E, par żónta, una prunónzia däli A e däli O ch’la m fèva vgnîr in mänt qualla ed mî nôna nèda int al 1878. Siché dånca, quall l êra un dialàtt dl otzänt adruvè pròpi da pûc bulgnî. Cla prémma vôlta, al’ustarî, a m piazé atai a ló e, stra una sunè e cl’ètra, a zarché ed fèrel bacajèr pió ch’a psèva pr al guazén brîa såul däl sunè mo anc ed cal parfèt dialàtt bulgnai. Acsé ai salté fòra anc al rèst, la vétta, l amstîr ed tripèr, äli aventûr, al gósst ed stèr insàmm ala ptrugnèna, al carâter ed burdlån e da galantòmen ch’as pôl catèr tant spass int al pòpol bulgnai. La ustarî, tgnand drî ala môda, la dvinté traturî e i pûc sunadûr avanzè i andénn a sunèr da un’ètra banda. A turné a vàdder Gianétto int una serèta ed mûica e dialàtt e a turné a fustighèrel par fèrel dscårrer. Pò, par furtóna, ed cal sô bèl dialàtt ormâi sparé, i s n adénn anc i dû żûven studiû che pió ed tótt i én drî a lavurèr parché la nòstra längua la n véggna brîa dscanzlè dal tótt: Dagnêl Vitèli e Bertéin d Sèra.
    Da alåura inànz, ai fó un bèl vaniżén d apuntamént a cà da ló, ch’a n dscurdarò mâi. Gianétto al bacajèva trancuéll, ala sô manîra, e al parèva ch’al cuntéss däl fôl a di anvûd un pô rånpasunâi. Al dscurèva ed méll fât dla sô vétta, spass straurdinèri. Al registradåur al fèva al sô dvair ciuciànd cäl parôl, e mé a ascultèva incantè par sénter e vàdder turnèr lé dnanz, in cla stanzia, un månnd ch’al n i êra pió. L êra al månnd di mî e di nûn, fât ed fadîg e patimént, algrî e amizézzia sinzêra, felîzi tuglièn ed biasanòt e durmidéni cûrti cûrti pr èser sänper puntuèl int al lavurîr. E fât ed cal dialàtt genuén e spezièl che mé a stèva da sénter cme una rumanża, con cäl frè e cäl parôl cme prêd preziåui drî a scunparîr, che anc nuèter apasiunè avèven lasè pêrder, inframżè anca nó in cal dscårrer ala môda ch’al pretànnd ed fèr dvintèr i ignurànt tótt prezî, in môd tèl ch'i n s adâghen brîa d èsr ignurànt. Gianétto nå. Ló al mantgnèva intât al sô bèl dialàtt, sänza tant chiaramente, al limite o attimini. Ló l êra sinzêr e genuén brîa såul int al dscårrer mo int l ânum, int al môd ed cundûer la vétta e ed vlair bän ala famajja e ai amîg. Am piarêv d avair äl parôl pr arcurdèrel cum và ma am pèr che inciónna la séppa adâta cum a vrêv mé. Alåura a finirò såul digànd che a n dscurdarò mâi un bulgnai stièt: Gianétto Mózz, tripèr e chitarèr ptrugnàn.

    Gigén


Arcôrd ed Gianétto Mózz

    Am é avanzè in amänt una frè ch’al gé in st mänter ch’a dscurêven, una maténa ch’a l êra andè a catèr: “A n avêven gnínta, mo a s divartêven da mât!”. E Gianétto l êra pròpi acsé: un chèp d ôvra ed sinzeritè, ed senplizitè, ch’l avêva inparè ed stèr al månnd int äl strè d na Bulåggna ch’la vivêva anc, int äl såu parôl.
    A l cgnusé una vôlta che Fàusto Carpàn l um purté da ló a sénter al sô dialàtt: apanna ch’al vêrs la båcca... avanzé a båcca avêrta anca mé. Al dscurêva int na manîra spetaculåua, con di són mâi sintó, con cl’ “a” e cäl parôl antîghi ch’äl sfrunblèven indrî int al tänp däl zintunèra d ân. E in pió, mâi ch’l um géss una parôla in itagliàn!
    A taché a afeziunèrum a cal sô surî, ala sô manîra stièta e alîgra ed tôr la vétta, e pió che con un nôn, am êra d avî d avair a fèr con un amîg: a turné spassi vôlt a catèrel, par ciacarèr, par purtèrl a teâter al cumêdi in dialàtt o a fèr l òspit al Cåurs ed Bulgnai, o par fèrum insgnèr ed sunèr la chitâra bulgnaia. E ló, con la sô mudèstia e col côr in man, sänper a preparèr socuànt cuvlén da regalèrum: däl casàtt registrè quand i sunèven al fèst o int äli ustarî, al lîber só la Filúzzi...
    Mo al regâl pió bèl am le fèva d’in man in man ch’andèven inànz a dscårrer, e as m avrêva un månnd ch’l um dvintèva sänper pió famiglièr. Äl Lâm, al Pradèl, Santa Cråu, con äl såu ustarî, äl fundè int al Canèl ed Raggn, äl bâl di fachén... E con chi parsunâg’ che ormâi l um parêva ed cgnóssri anc a mé: Tugnén la Râspa, Bêrto Ranòc’, Pgnâta, Galéna, Malòs, Grupiån al lutadåur dla lòta grêco-rumèna... Un ruglàtt ed żänt che int äl partîd cuntè da Gianétto i um sfrucèven int un fulàtt d emoziån, e ch’i m fèven vgnîr só al magån. Parché ed ste månnd, par mé, ragazèl ed ventsèt ân, ai êra avanzè såul cäl parôl: e anc adès a m sént un privilegè, quand a girånndel pr äl Lâm, pr al Pradèl, stramèż a chi ragâz dla mî etè ch’i stan a Bulåggna, mo s’i stéssen foravî int un’ètra zitè la srêv cunpâgna.
    Parché lé, drî da chi óss, in mèż a chi mûr, in vatta a cäl strè, ai stèva Gianétto. E sîg ai stèva anc Tugnén la Râspa, Bêrto Ranòc’ e tótt chi èter. Tótta cla żänt brîa famû, mo ch’i an respirè Bulåggna, es i l an fâta dvintèr la nòstra Bulgnâza.
    Grâzie Gianétto.

    Bertéin


Ala prémma pâgina
Và só